طنز | استیو جابز تنها نیست!

همانطور که در جریان هستید به سلامتی و میمنت فروشگاه‌های محصولات شرکت«اپل» تعطیل شده اند و دیگر حق فعالیت ندارند.ظاهرا تا به امروز تلفن‌های همراه این شرکت به صورت قاچاق وارد کشور شده اند.البته این شرکت در این سال‌ها خیلی نگاه از بالا به پایینی به مشتریان خود در کشور ما داشته و از آنجایی که خیلی بی خود می‌کند که این نوع نگاه را دارد دیگر اپل بی اپل(فقط یه کم دیر فهمیدیم که اشکالی نداره!).بنده خدمت مدیران این شرکت عرض می‌کنم که مگر ما بد کاری کردیم استیو جابز را معروف کردیم؟ بد کاری کردیم این تعداد جمله قصار از دهان مرحوم درآوردیم و ساختیم؟ بد کاری کردیم جملاتی که قبلا از زبان کوروش گفته بودیم را به نام ایشان و بعد به اسم پروفسور سمیعی منتشر کردیم؟ بعد شما باید اینجوری به مشتریان ما نگاه کنی؟ مرده شور آن نگاهت را ببرند! می‌دانید اگر اپل این نگاه را نداشت الان فعالیت و فروش محصولات آن ممنوع نمی‌شد؟ حالا ما با این همه کینگ و کویین که جلوی آینه با موبایل«آیفون» خود عکس می‌گیرند و گرومپی آن را داخل اینستاگرام خود می‌گذارند چه کنیم؟ البته اینها را نمی گویم که فکر کنیم ما خودمان«آیفون» داریم ها.یعنی آیفون داریم اما آیفون ما مارک«تابان الکتریک» است، تصویری هم نیست، در بازکنش هم خراب است، هرکس زنگ می‌زند، پدرم کلید را از بالا می‌اندازد پایین که بعضی اوقات دسته کلید توی سر مهمان‌ها خورده اما به هرحال نمی توانیم از این رفتار زشت چشم پوشی کنیم.اصلا استیو جابز از دست همین نوع نگاه و رویکرد دق کرد.اگر نه هموطنان آمار دارند که استیو در طول عمرش مدام ورزش کرد و هرگز لب به سیگار نزد، همین کارها را کردید که استیو دق مرگ شد.این درحالی است که آقا اژدر که توی محل ما سوپر مارکت دارد، همین الان گوشی‌های اپل و لوازم جانبی این شرکت را به قیمت سی هزار تومان می‌فروشد، خودش هم اصرار دارد که جنس اورجینال است، هرچند ممکن است به خاطر تقلبی بودن اجناس از اینترپل بیایند و با او برخورد کنند اما به هرحال چسباندن یک سیب گاز زده پشت وسایل کامپیوتری که کاری ندارد.شرکت اپل هر سال یک جلسه پر طمطراق برگزار می‌کند که ویژگی‌های گوشی جدید خود را معرفی کند، در حالیکه اصلی ترین ویژگی مورد نظر مشتریان اپل وجود لوگوی این شرکت پشت محصولات است.یعنی بنده اگر عکسی بگیرم که لوگوی سیب گاز زده پشت آن باشد، دیگر کارم راه افتاده است و امکانات دیگر هم چندان برایم اهمیتی ندارد.

نوشته فریور خراباتی