یادداشتی بر فیلم Paterno|هیاهوی ملال آور!

 

درست است که تاریخ معاصر آمریکا آن‌قدر آدم‌های معروف و مشهوری دارد که هر کارگردان یا نویسنده‌ای می‌تواند با انتخاب یکی از آنان، اثری قابل‌قبول و در کنار آن، جذاب و شگفت‌انگیز تولید کند. جو پترنو قطعاً یکی از بزرگ‌ترین مربیان فوتبال آمریکایی است که طرفداران و مردم آمریکا، وی را مغز متفکر فوتبال آمریکایی و تیمپن استیت می‌دانستند. اما اتفاقی ناگوار و تلخ در کالج ورزشی پن استیت رخ می‌دهد که کارنامه موفقیت‌آمیز پترنو و محبوبیت وی را لکه‌دار می‌کند. با خواندن آن چند جمله درباره بیوگرافی جو پترنو، انتظار تماشای یک فیلم قدرتمند با بازی خوب آل پاچینو هستیم اما کاملاً در اشتباهید، چون پرتنو فیلم خسته‌کننده و ملال‌آور است که پس از تماشای نیمی از مدت فیلم، خوابتان می برد و حتی بازی آل پاچینو، شما را از خستگی بیرون نمی‌آورد. در ادامه با اینفو همراه باشید.

داستان فیلم درباره جو پرتنو، سرمربی و مدیر کالج ورزشی پن استیت آمریکا است که از سال ۱۹۶۶ در این کالج مشغول به‌کار است. با نتایج خارق‌العاده‌ای که پرتنو با تیم فوتبال آمریکایی پن استیت در این مدت طولانی به‌دست می‌آورد، خودش را در دل هواداران این تیم و فوتبال دوستان قرار می‌دهد و پس از مدتی، او را پدرخوانده فوتبال آمریکایی می‌نامند. محبوبیت جو همچنان ادامه دارد تا اینکه در سال ۱۹۹۸، اتفاقات ناگواری در کالج رخ می‌دهد. مربیان و اعضای کادر فنی در بین سال‌های ۱۹۹۸ تا۲۰۰۲، دانش آموزان این کالج مورد آزار و اذیت جنسی قرار می‌دادندگزارش‌هایی ازصحبت‌ها و شکایات مردم به مطبوعات و روزنامه‌نگاران و خبرنگاران ارسال می‌شود وآن‌ها تصمیم به بررسی و تحقیق و پژوهش در مورد آزار و اذیت‌های جنسی کالج پناستیت می‌گیرند. تا اینکه در سال ۲۰۱۱، این خبر به‌طور جدی در رسانه‌ها و مطبوعات انتشار می‌یابد و خبری رسوایی جنسی پن استیت مثل یک بمب در امریکا منفجر می‌شود. جو پترنو که از اعمال زشت زیردستانش بی‌خبر بوده، سعی می‌کند با این موضوع کنار بیاید اما فشار مردم و رسانه و مقامات عالی بر جو، او را در وضعیت دشواری قرار می‌دهد.

سکانس آغازین فیلم که مسابقه‌ی فوتبال آمریکایی بین تیم پن استیت و ایلیونیز در ۲۹ اکتبر ۲۰۱۱ را به نمایش می‌گذارد، خوب و جذاب است. به‌خصوص فیلم‌برداری قابل‌قبول آن از اتفاقات درون زمین و برخورد بازیکنان در حین بازی که در هیچ فیلم درام ورزشی به این‌گونه ندیده بودم. رفته‌رفته که فیلم از فرم و محتوای ورزشی خود دور و وارد داستان اصلی که همان قضیه پرده برداشتن بر آزار و اذیت جنسی کارکنان کالج پن استیت است می‌شود، روند خسته‌کننده و ملال‌آور به خود می‌گیرد. به طوری که لوکیشن ها محدود به داخل خانه می‌شود و شکلی تله‌تئاتری به خود می‌گیرد. بازیگران نه چندان نام آشنا که بازی چندان خوبی هم به نمایش نمی‌گذارند، دیالوگ‌هایی را بین هم رد و بدل می‌کنند و سپس سکانس به اتمام می‌رسد و پس از تماشای چند پلان از توهمات پترنو در هنگام ام آی آر، دوباره به لوکیشن بسته و درون خانه برمی‌گردد و با حجمی از دیالوگ‌ها، سکانس‌ها ادامه می‌یابد. چیزی که در پترنو خیلی برای مخاطب خسته‌کننده است، این است که محتوا و درون‌مایه آن را چند سال پیش در اثری قوی‌تر و قابل تحمل تر تماشا کرده است، منظورم فیلم اسپاتلایت است که داستان شبیه به پترنو دارد اما با فیلم‌نامه قوی‌تر و صدالبته تیم بازیگری قدرتمندتر. اما در پترنو، تیم بازیگری در سطح متوسطی هستند و آل پاچینو هم نمی‌تواند فیلم را جذاب‌تر کند. حتی با گریم نسبتاً سنگین هم، جالب نیست و نسبت به بقیه کاراکترهای فیلم هم، دیالوگ کم می‌گوید و با توجه به سن بالایش، بازی و هنرنمایی کندی را به نمایش می‌گذارد که مخاطب را بیشتر خواب‌آلود می‌کند. حتی سکانس مربوط به اخراج ناگهانی پترنو از مدیریت و مربیگری تیم کالج پن استیت که مردم به خاطر تصمیم مقامات عالی‌رتبه، به خیابان‌ها می‌ریزند و شورش برپا می‌کنند، به‌شدت اغراق‌آمیز و هیاهویی ملال‌آور است که مخاطب را باز وادار نمی‌کند که ادامه فیلم را با شوق و هیجان تماشا کند.

جدا از سکانس آغازین فیلم، پترنو چیزی تازه‌ای برای ارائه دادن ندارد. پرتنو سعی دارد ترکیبی از فیلم‌هایی چون فاکس کچر و نورافکن (اسپاتلایت) را به نمایش بگذارد اما نه تنها قابل قیاس با این دو اثر خوب نیست، بلکه از فیلم‌نامه ضعیف و کارگردانی متوسط برخوردار است که فیلم را خسته‌کننده و ملال‌آور جلوه می‌دهد.

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *