اگر برای کودکم تبلت نخریم بچه عقده ای می شود! ؟

پذيرفتن اين نکته که در زندگی امروزی، تکنولوژی فرد سوم هر رابطه ای است باعث می شود به دنبال راهکارهايی برای مواجه شدن با اين موضوع و مديريتش باشيم. اين که گاهی تلويزيون و گاهی تلفن همراه و تبلت نفرسوم ارتباط ما با فرزندمان می شود نشان دهنده اين است که مسلما بايد منتظر شکايت‌ها و درخواست های غير معقولانه کودک يا نوجوانمان باشيم. والدين بايد بتوانند با بيان درست و کشيدن فرزند به پای ميز مذاکره با خواسته هايش روبه رو شوند. متاسفانه اين روزها اشتباه ترين روش به رايج ترين روش تبديل شده است.

اگر فرزند شما هم با اين بهانه که تمام همسالان من در مدرسه يا کلاس زبان تبلت و تلفن همراه دارند از شما اين ابزارها را طلب ميیکند و به عبارتی با تکرار خواسته اش کلافه تان می کند بهتر است حتما فرصتی را برای حرف زدن با او کنار بگذاريد. خيلی از پدر و مادرها تصور می کنند چون فرزندشان بچه است پس نمی شود او را با صحبت کردن قانع کرد در حالی که اولين کار در گروی مطالبات اين چنينی کودکان، صحبت کردن و توضيح قوانين خانه است.

سعی کنيد با آرامش و منطق به فرزندتان توضيح دهيد که هر خانه ای قانون مخصوص خود را دارد و اين که دوستش در مدرسه تبلت دارد پس او هم بايد داشته باشد دليل محکمی برای خواسته اش نيست. حتما برای اين موضوع با همسرتان قانونی وضع کنيد و آن را به فرزندتان توضيح بدهيد که مثلا تا اين سن و يا تا اين شرايط نمی تواند صاحب تلفن همراه يا تبلت باشد.

بسياری از پدر و مادرهايی که با چندبار اصرار فرزندشان اين ابزارها را برای آن ها فراهم می کنند توجيه شان اين است که “اگر اين کار را نمی کرديم بچه عقده ای می شد.”

سوال من اين است دقيقا منظورتان از عقده چيست؟ اگر از بين رفتن اعتماد به نفس و سرخوردگی منظور است بايد بگويم” کودکی که با داشتن يا نداشتن يک وسيله الکترونيکی اعتماد به نفسش از بين برود حتما نقصی در روش تربيتی اش وجود دارد.”

شما بايد تلاش کنيد فرزندتان اعتماد به نفس و ارزش های فردی را در چيزهای ديگری ببيند نه اين که از همين ابتدای راه، با چشم و هم چشمی و به رخ کشيدن وسايلش اعتماد به نفس پيدا کند. پذيرفتن فوری و تهيه موبايل و تبلت در سنين پايين برای فرزند نه تنها باعث می شود که ديگر نتوانيد به او نه بگوييد بلکه پايه راه افتادن همين چشم و هم‌چشمی ها خواهد شد.

بعضی از والدين با قهر و خشونت کودک مواجه می شوند و تصور می کنند ديگر کاری از دست شان ساخته نيست مگر اين که به خواسته اش پاسخ بدهند وگرنه اين ماجرای قهر و خشونت و به اصطلاح عقده اش ادامه می يابد. اما بايد گفت با اين کار کودک تان ياد می گيرد بعد از اين برای هر مطالبه‌ای يک نمود بيرونی پيدا کند و دليلش اين باشد “چون فلانی اين کار را کرد من هم می خواهم” و اگر نتيجه نگرفت راه ديگرش اين باشد که گريه و زاری راه بيندازد و قهر کند.

آسيب های فراوان تکنولوژی برای کودک

اين روزها فيلم ها و بازی های کامپيوتری پر شده اند از اقدام و عمل. در حالی که کار روان‌شناس ها مدت هاست آموزش حرف زدن درباره مسئله است. ما در تلاشيم بگوييم برای هر اتفاق بيرونی بايد نشست و صحبت کرد و به يک تصميم گيری رسيد در حالی که در اين فيلم ها و بازی ها تا يک نفر باعث خشم ديگری می شود با شمشير و مشت و لگد روبه رو می شود. کودک مدام در مواجهه با اقدام عملی است. حالا اين کودک اگر در مدرسه هم با دوستش دعوايش شود اولين راهکار ذهنی اش درگيری و مشت است.

.از طرفی زمانی که می تواند صرف يادگيری های مختلف بشود مدام پای تبلت و چت و بازی می گذرد. افزايش وزنی که در اثر يک جا نشستن کودک رخ می دهد هم غير قابل انکار است. ضعف بدنی هم يکی ديگر از عواقب اين سرگرمی ها و تکنولوژی های زودتر از موعد برای کودکان است.

.قرار گرفتن در فضای اينترنت و کشف مسائلی که ذهن کودک را به هم می ريزد و منشاء سوالات ريز و درشت می شود هم معمولا بلوغ زودرس را در پی دارد. سنين کودکی هميشه با شور و نشاط و پر تحرکی عجين بوده در حالی که امروز حتی شهربازی های مدرن و بزرگمان هم اغلب 3 يا 4 تا وسيله حرکتی دارند و بقيه شان بازی های کامپيوتری است. کودکی که حتی در شهربازی هم بايد پای يک سيستم بنشيند و با تکان دادن دو “دسته” بازی يا لمس مانيتور خودش را در مقام قهرمان بازی تصور کند و تحرکی مجازی را تجربه کند.